vrijdag 4 september 2009

LIBELLE




Dansende fragiele libelle, zwevend door de achtertuin
Driest zwalkend, stijgend en dalend, schijnbaar zonder doel of reden.

Haar vleugels in verblindend kleurenspel
doorzichtig regenboogglanzend in het zonnelicht.

Ademloos volg ik haar wilde snelle vlucht,
leg mijn krant neer en bewonder haar ballerinaspel.

Dan opeens springt vanachter de rozenstruik
met een roofdierensprong en wijdopengesperde kaken,
een onvermoedde grijze schim.
In één seconde, één hap en met een gruwelijke knars
wordt al die hoogmoed vermorzelt door een vadsige oude kat.

Na van mijn ontsteltenis te zijn bekomen,
bedenk ik mij: "Zo is het leven",
en pak mijn krantje er weer bij.

1 opmerking:

Anoniem zei

Tsja, wat kan ik zeggen.
Het leven kan hard zijn?
Of reden tot een erg mooi gedicht?